هسته های P-Cores وE-Cores؟ چه تفاوتی با هم دارند؟ کدام مهمتر است؟

در پردازنده های تولیدی شرکت اینتل تا قبل از نسل 12 و 13 پردازنده ها تنها دارای یک مدل هسته بودند. اگر پردازنده لپ تاپ شما از سری قدرتمند H و یا زئون باشد این پردازنده تنها دارای هسته های قدرتمند با توان تولیدی بالا و توان مصرفی بالا هستند.  این پردازنده ها به دلیل اینکه تنها دارای یک مدل هسته هستند در نتیجه دارای توان مصرفی بالایی اند و حتی در کاربری های معمولی نیز مصرفی باتری بالایی دارند. همچنین پردازنده های سری u برعکس سری H دارای توان مصرفی پایین در کنار توان تولیدی کم است که در کارهای سنگین و نیمه سنگین عملکرد مناسبی ندارد.

در نتیجه شرکت اینتل برای حل این مشکل اقدام به معرفی پردازنده با هسته ترکیبی کرده است. این پردازنده ها دارای 2 سری هسته هستند. هسته هایی از سری P-Cores و سری E-Cores. اما تفاوت این 2 سری هسته چیست؟

تفاوت هسته P و هسته E چیست؟

جدیدترین تراشه‌های اینتل با ترکیبی منحصربه‌فرد از دو نوع هسته E-Cores و P-Cores مجهز شده‌اند. این معماری ترکیبی برای پاسخگویی به انواع مختلف بارهای کاری و بهینه سازی عملکرد در هر وات طراحی شده است. هسته‌های P شبیه به طراحی‌های سنتی CPU، با سرعت کلاک بالا و قابلیت‌های Hyper-Threading هستند، در حالی که هسته‌های E از نظر اندازه کوچک‌تر هستند و به طور قابل توجهی انرژی کمتری مصرف می‌کنند. اگرچه هسته‌های E کندتر هستند و Hyper-Threading را ارائه نمی‌دهند، اما نگاهی به نحوه عملکرد عملیات کم مصرف در آینده سیستم‌های تلفن همراه ارائه می‌دهند.

این ادغام هسته‌های CPU با اندازه‌ها و قابلیت‌های مختلف، هسته‌های عملکردی (P-cores) و هسته‌های کارآمد (E-cores)  را گرد هم می‌آورد و تراشه‌ها را قادر می‌سازد تا عملکرد را بر اساس نیازهای خاص حجم کاری موجود بهینه کنند. تراشه‌های Alder Lake اینتل معماری نوآورانه‌ای را معرفی کرده‌اند که به حجم‌های کاری مختلف پاسخ می‌دهد، عملکرد هر وات را بهینه می‌کند و نگاهی اجمالی به آینده عملکرد کم مصرف در سیستم‌ها ارائه می‌دهد.

مزایای P Cores و E Core Processors چیست؟

در گذشته، تمام هسته‌های CPU در پردازنده‌های چند هسته‌ای سنتی یکسان بودند و به همان میزان توان مصرف می‌کردند و عملکرد یکسانی داشتند. این مسئله برای دستگاه‌هایی که با باتری کار می‌کنند، مانند لپ‌تاپ و تلفن، مشکل ایجاد کرد. با این حال، با معرفی پردازنده‌های چند هسته‌ای با هسته‌های پرمصرف و کم‌مصرف، می‌توان کارهای ساده‌ای را با مصرف انرژی کمتر انجام داد و عمر باتری طولانی‌تری را ممکن می‌سازد. اینتل با افزودن هسته های کارآمدتر به CPU های خود، دنیای تازه ای را به دستگاه هوشمند قابل حمل باز کرده است.

اما تفاوت هسته های P-core و E-Cores در چیه؟

هسته های P:  برای کارهای سنگین طراحی شده اند و هسته های استاندارد و با کارایی بالا CPU شما هستند.

هسته های E: بسیار کارآمد و برای کارهای پس زمینه ای که به طور مداوم اجرا می شوند اما به قدرت پردازش زیادی نیاز ندارند استفاده می شوند. به عبارت ساده تر، P-Cores هسته های قدرتی هستند در حالی که E-Cores هسته های کارآمد با مصرف کم در سیستم هستند.

با این معماری ترکیبی CPU، P-Cores شما می تواند کارهای سنگین را انجام دهد، در حالی که E-Cores های کم مصرف، وظایف اصلی پس زمینه و کارهای معمولی را انجام می دهند، و در نتیجه CPU کارآمدتری ایجاد می شود.

ویندوز 10 هنوز به طور کامل با CPU های هیبریدی جدید سازگار نیست، که یک نقطه ضعف بزرگ است. ارتقاء به ویندوز 11 برای استفاده کامل از این فناوری ضروری است. علاوه بر این، شناسایی پردازنده ها با انتشار Alder Lake متفاوت است. پردازنده‌های 12 هسته‌ای قبلی دارای 12 هسته پردازشی یکسان بودند، اما با نسل دوازدهم اینتل، CPUها دارای نمادهایی مانند پردازنده‌های 12 هسته‌ای (8+4) یا 8P + 4E خواهند بود. نماد احتمالی دیگر 8C4c است که نشان دهنده 8 هسته قدرتمند و 4 هسته کوچکتر و کارآمدتر است. هر سه نماد به پردازنده ای با 8 هسته عملکرد و 4 هسته کارآمد اشاره دارند.

در حالی که این فقط یک نگاه اجمالی به نحوه عملکرد فناوری P-Core/E-Core و مزایای آن است، هدف اصلی اینتل با E-Cores استفاده از آنها برای کارهای پس‌زمینه یا فرآیندهایی است که به قدرت کامل P-Cores نیاز ندارند. با جابجایی وظایف خاص به هسته های الکترونیکی کم مصرف، کامپیوتر می تواند در مصرف انرژی صرفه جویی کند در حالی که همچنان دارای 8 هسته با کارایی بالا است که به وظایف فعال اختصاص داده شده است.